Gerhard schreef zijn blaaskwintet in 1928, aan het eind van zijn studietijd bij Schönberg, wiens eigen grootse 'Bläserquintett' vier jaar eerder verscheen. Het is onwaarschijnlijk dat Gerhard dit werk van zijn meester ooit heeft gehoord: na de première in Zürich werd het vrijwel nergens meer gespeeld, maar dat hij de partituur onder ogen heeft gehad moge evident zijn voor wie Gerhards kwintet hoort. Hoewel de twaalf tonen van het muzikale alfabet, geheel volgens het Schönbergse systeem, reeds aan het begin van het werk op een eenvoudige, lineaire wijze worden gepresenteerd, blijken in het verloop van het stuk slechts de eerste zeven noten van structurele betekenis voor de ontwikkeling van de (atonale) stijl van deze complexe compositie.
Gerhard demonstreert een zorgvuldige balans tussen de afzonderlijke compositorische elementen van het materiaal dat hij als uitgangspunt gebruikt en de muzikale vorm van het stuk. Daarmee brengt hij Schönbergs uitspraak dat een fundamentele rij, hoe belangrijk ook, op zich nog geen muziek is, op voorbeeldige wijze in praktijk.
Ondanks de (Schönbergse) afwezigheid van een functionele tonaliteit, zijn er toch sterke tonale aanduidingen in dit werk. Talloze melodische en ritmische wendingen verraden zijn verwantschap met Villa-Lobos' werken voor blazers (Choros).