Met de 5 Pittoresken op.31 (opgedragen aan dadaïst Georg Grosz) bewees Schulhoff zijn voorziene blik en zijn gevoel voor actualiteit - men zou hem hiermee als 'trendwatcher' kunnen betitelen.
Vier van de vijf delen zijn jazzy (Foxtrott/Ragtime/One-Step/Maxixe), waarmee Schulhoff tot de eerste middeleuropese componisten behoorde, die de nieuwe rage 'Amerikaanse jazz- en dansmuziek' op het concertpodium presenteerde.
Deze ('synkopierte') muziek werd door de Berlijnse dadaïsten (w.o. Grosz) als dadaïstisch beschouwd. Maar in onze hedendaagse opvatting is alleen het derde deel van de Pittoresken zuiver dada: het is een stiltestuk, zoals John Cage er 33 jaar later een zou schrijven en wereldberoemd door worden (4'33"). Schulhoffs stuk, getiteld In Futurum, bevat talloze rusten en allerhande andere muzikale aanwijzingen (linkerhand in vioolsleutel, rechterhand in bassleutel!), maar géén enkele noot. Hoelang dit stiltestuk moet duren is afhankelijk van de interpretatie (lees: durf) van de uitvoerder.
