Schöne Geschichten kan beschouwd worden als Wolpe's bijdrage aan het nieuwe genre 'Zeitoper', dat met stukken als Jonny spielt auf (Krenek), Neues vom Tage (Hindemith) en Mahagonny (Weill) in de tweede helft van de jaren twintig veel opzien baarde. Heden ten dage zou men Schöne Geschichten 'muziektheater' noemen.
Volgens Wolpe zelf was het stuk bedoeld om te worden voorgedragen op 'Andeutungs-Bühnen', dat wil zeggen op locaties zonder duidelijk decor of achterdoek. De partituur is voorzien van scènische adviezen van Friedl Dicker, Wolpe's grote liefde, een Weense beeldend-kunstenares die aan het Bauhaus vebonden was. Zij was het die de aanzet tot Schöne Geschichten gaf.
Het stuk bestaat uit zeven taferelen die op cabaretteske wijze de draak steken met serieuze onderwerpen als wetenschap ("Drei mal sieben ist einundzwanzig, höchstens zweiundzwanzig"), godsdient, recht, cultuur, liefde, filosofie en vaderlandsliefde. De muziek is geschreven voor een 'gemankeerde' jazzband in een muzikaal atonaal idioom waarin de geest van Alban Berg waart. Maar de keuze van het insrumentarium, effecten als glissandi en 'slap-tongue' voor de saxen en het gebruik van allerhande dempers voor de koperinstrumenten, wijzen op Wolpe's affiniteit met die andere, 'nieuwe' muziek: de jazz. In feite klinkt de muziek van deze 'mooie' verhalen als free-jazz 'avant la lettre'.
Wolpe heeft een uitvoering van dit werk nooit mogen meemaken. Nadat wij het vrijwel onleesbare manuscript begin jaren 90 in de New York Public Library hadden gevonden, beleefde het stuk in 1993 in Nederland zijn wereldpremière in een uitvoering door de Ebony Band.
In het jaar 2000 bracht DECCA het stuk uit in het kader van zijn serie 'entartete Musik'.
Schöne Geschichten pianouittreksel, deel V : Liebe, oder die Geschichte vom Papier
