City of Glass (1951) mag beschouwd worden als het magnum opus van Robert Graettinger.
Het werk is geschreven in een gecompliceerde, moderne muziektaal, die precies voldeed aan de wensen van Kenton : 'moderne muziek met een jazz-feel', waarmee hij hoopte ook in de 'serieuze' muziekwereld naam en faam te verwerven.
Hoewel Kenton's orkest, het 'Innovations in Modern Music Orchestra', dit werk slechts éénmaal in z'n geheel heeft uitgevoerd (losse delen stonden wel regelmatig op de set-lijst), heeft Kenton zijn platenlabel Capitol van de noodzaak weten te overtuigen om het stuk op de plaat te zetten, waarmee hij het voor de totale vegetelheid heeft behoed.
City of Glass werd door publiek en pers met zeer gemengde reacties ontvangen.
Het merendeel was negatief:
"He tried to write electronically with conventional instruments" (drummer Shelly Manne)
"The chords hurt your teeth, especially the fillings" (trombonist Bill Harris)
"More science fiction than art" (Metronome Magazine).
"Shapeless, wandering off into all kinds of unresolved streets and making extremely strident noises throughout" (André Previn).
Daar stonden echter ook zeer positieve reacties tegenover :
En in het Nederlandse muziektijdschrift 'Glorieuze Klanken' verscheen in 1955 een artikel van Paul Lansink, die de muziek als volgt beschreef : "Hier wordt in verklankingen die men niet licht vergeet, méér dan een partituur tot klinken gebracht. Hier worden de grenzen der muziek - zoals wij die tot op heden kenden - op waarlijk geniale wijze overschreden. Met deze suite City of Glass wordt de weg gebaand naar een nieuwe muzikale cultuur, naar een vitale, dramatische expressie, welke intelligentie en instinct aan elkander paart".