Wladimir Rudolfovitsj Vogel  (Moskou, 29 februari 1896 – Zürich, 19 juni 1984) was een Zwitsers componist, muziekpedagoog en pianist. Zijn muzikale opleiding begon op jonge leeftijd onder impuls van Alexander Skrjabin.
Na in 1914 geïnterneerd te zijn geweest (vanwege zijn Duitse vader), kwam hij in 1918 door een krijgsgevangenenruil in Berlijn terecht.
In zijn onderhoud voorzag hij aanvankelijk als decorateur, terwijl hij zijn muziekstudie voortzette bij Heinz Tiessen.
In 1921 werd Vogel (met o.a. Kurt Weill) leerling van Ferruccio Busoni en zocht hij aansluiting bij de expressionisten rond het tijdschrift 'Der Sturm' en bij de van oorsprong beeldendekunstvereniging 'Novembergruppe'.
In 1922 maakte hij furore als pionier van het componeren voor spreekstem (Drei Sprechgesänge).
In de volgende jaren ontwikkelde hij een idioom waarin hij de invloeden van Skrjabin, Busoni en de Tweede Weense School (zonder ooit les te hebben gehad van Schönberg) op een geheel eigen wijze verwerkte.
Al waren Vogels politieke denkbeelden niet zó radicaal als die van Eisler of Wolpe, niettemin leverde ook hij bijdragen aan de klassenstrijd met het schrijven van agitprop liederen.
Deze activiteiten en zijn positie als modern componist, noopten hem in 1933 het land te verlaten. Na enkele omzwervingen vestigde hij zich in Zwitserland en werd in 1954 Zwitsers staatsburger.
Tot zijn bekendste leerlingen behoren onder andere Einojuhani Rautavaara, Robert Suter, Rolf Liebermann en Jacques Wildberger.


WH

bibl.: Walter Labhart : Wladimir Vogel, Schriften und Aufzeichnungen über Musik
Atlantis 1977  ISBN 3-7611-0486-3